Βγήκαν τα αποτελέσματα της φετινής blogovision, του θεσμού που μονοπωλεί αυτό το Blog και πολλά άλλα κάθε Δεκέμβριο. Τα αναλυτικά αποτελέσματα, μπορείτε να τα δείτε στο blog του gone4sure που εμπνεύστηκε την όλη φάση (η οποία έχει διευρυνθεί και για αυτό μιλάμε για θεσμό).
01. PJ Harvey “Let England Shake”
02. Bon Iver “Bon Iver”
03. John Maus “We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves”
04. Radiohead “King Of Limbs"
05. EMA “Past Life Martyr Saints”
06. Florence & The Machine “Ceremonials”
07. Girls “Father Son Holy Ghost”
08. James Blake “James Blake”
09. Danger Mouse & Daniele Lupi “Rome”
10. M83 “Hurry Up We’re Dreaming"
11. Tom Waits “Bad As Me"
12. Weeknd “House Of Balloons”
13. Wild Beasts “Smother”
14. Nicolas Jaar “Space Is Only Noise”
15. Tori Amos “Night Of Hunters”
16. Anna Calvi “Anna Calvi”
17. Washed Out “Within And Without”
18. Cults “Cults”
19. Adele “21″
20. Dirty Beaches “Badlands”
Αυτό ήταν, ΤΕΛΟΣ, έπαθα Overdose μουσικής. Μια εβδομάδα off στο Παρίσι δε θα με χαλάσει βέβαια... Επειδή λοιπόν βιάζομαι να την κάνω κατά κει, στέλνω πολλά ευχαριστώ σε όσους διάβασαν αυτό το blog και καλές γιορτές! Αφιερωμένο...
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
NO. 1 THE GO! TEAM - ROLLING BLACKOUTS
NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS
Φτάνουμε έτσι στο τέλος της φετινής μαραθώνιας blogovision με πάνω από 150 bloggers από την ημεδαπή να ψηφίζουν τα αγαπημένα τους albums για το 2011. Και φέτος το ευχαριστήθηκα τα μέγιστα και μπορώ να πω ότι από την στιγμή που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του διαγωνισμού νωρίς το Νοέμβριο, ζω στον αστερισμό της blogovision. Τι λέω τώρα, τολμώ να πω ότι από την αρχή της χρονιάς ακούω μουσική με απώτερο σκοπό να φτιάξω αυτή την καταραμένη λίστα. Ψυχαναγκαστικό, το παραδέχομαι αλλά και αποζημιωτικό όταν φτάσει η ώρα της κρίσης.
Αυτή η ώρα λοιπόν φέτος μου έδειξε ότι τους δίσκους που επιλέγεις να κατεβάσεις, να ακούσεις, να επενδύσεις, πρέπει να τους εμπιστεύεσαι, να μην τους πετάς με μια πρώτη μέτρια ακρόαση. Ταυτόχρονα μου έδειξε ότι δεν αξίζει να κουράζεις ένα άκουσμα που δε σου πηγαίνει επειδή αρέσει σε πολλούς άλλους. Και ότι όσο περισσότερο δεν έχεις αγαπήσει τη λίστα σου και δε σε αντιπροσωπεύει τόσο περισσότερη μοναξιά θα νιώθεις.
Έτσι κι εγώ φέτος αν έπρεπε να κάνω αλλαγές στην εικοσάδα μου, αυτές θα ήταν ελάχιστες, ακόμα και μετά την ακρόαση τόσων πολλών μουσικών από τους blogovisioners. Ίσως άξιζε μια θέση στο The Whole Love των Wilco, ενώ ο Kurt Vile δε με άφησε αδιάφορο. Επίσης εντυπωσιακός ο Cass McCombs και ιδιαίτερα το τραγούδι The County Line. Υπάρχουν βέβαια δίσκοι που θα ήθελα να ακούσω ολόκληρους και ίσως μου άλλαζαν τη γνώμη όπως αυτοί των Still Corners, των Yuck, των Liturgy, του The Boy, που με απογοήτευσε πέρσι και δεν του έδωσα σημασία φέτος. Πολύ δύσκολα όμως θα άλλαζε η κορυφή μου που αποτελεί τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει από την εποχή του ντεμπούτου των Fleet Foxes.
Στις απογοητεύσεις τώρα (οκ, αυτά έπρεπε να γραφτούν πριν την έναρξη του παιχνιδιού αλλά τώρα έχω το χρόνο), οι κύριοι για τους οποίους μόλις έγινε λόγος με απογοήτευσαν πολύ. Επίσης, αν και όχι κακό το Skying των Horrors, ήταν χλιαρό και με ενόχλησε η τόσο μεγάλη σημασία που του δόθηκε, ενώ οι Wild Beasts με αποκοίμισαν χωρίς να μου προσφέρουν μια αξιόλογη μελωδία. Τέλος, όλη η σειρά της νέας dubstep μπαλάντας και τα συναφή (the Weeknd, James Blake, Nicolas Jaar, Jamie Woon) με άφησε ως επί το πλείστον αδιάφορο, ενώ κάτι EMA, Bon Iver, Cults, John Maus, Rapture ενώ μου αρέσουν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο λατρεία (τα θέλει τώρα ο κώλος μου).
Να ευχαριστήσω το ταίρι μου που επιμελήθηκε της φανταστικής αφίσας που συνόδευσε τα φετινά (και τα περσινά και τα προπέρσινα και ακόμα πιο πίσω) καλύτερα της χρονιάς. Να την ευχαριστήσω επίσης που είναι ο πρώτος σύντροφος στα προσωπικά μου ακούσματα και ο αποφασιστικότερος κριτής τους και να της πω ότι όσο υπάρχουν μουσικές καλές θα τις ακούμε μαζί. Όπως αυτές των The Go! Team που τις λατρέψαμε και οι δύο. Χρόνια πολλά σε όλους και καλά να μας μπει η νέα χρονιά!
NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Να τη και η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Τσιμπήστε το εδώ
Φτάνουμε έτσι στο τέλος της φετινής μαραθώνιας blogovision με πάνω από 150 bloggers από την ημεδαπή να ψηφίζουν τα αγαπημένα τους albums για το 2011. Και φέτος το ευχαριστήθηκα τα μέγιστα και μπορώ να πω ότι από την στιγμή που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του διαγωνισμού νωρίς το Νοέμβριο, ζω στον αστερισμό της blogovision. Τι λέω τώρα, τολμώ να πω ότι από την αρχή της χρονιάς ακούω μουσική με απώτερο σκοπό να φτιάξω αυτή την καταραμένη λίστα. Ψυχαναγκαστικό, το παραδέχομαι αλλά και αποζημιωτικό όταν φτάσει η ώρα της κρίσης.
Αυτή η ώρα λοιπόν φέτος μου έδειξε ότι τους δίσκους που επιλέγεις να κατεβάσεις, να ακούσεις, να επενδύσεις, πρέπει να τους εμπιστεύεσαι, να μην τους πετάς με μια πρώτη μέτρια ακρόαση. Ταυτόχρονα μου έδειξε ότι δεν αξίζει να κουράζεις ένα άκουσμα που δε σου πηγαίνει επειδή αρέσει σε πολλούς άλλους. Και ότι όσο περισσότερο δεν έχεις αγαπήσει τη λίστα σου και δε σε αντιπροσωπεύει τόσο περισσότερη μοναξιά θα νιώθεις.
Έτσι κι εγώ φέτος αν έπρεπε να κάνω αλλαγές στην εικοσάδα μου, αυτές θα ήταν ελάχιστες, ακόμα και μετά την ακρόαση τόσων πολλών μουσικών από τους blogovisioners. Ίσως άξιζε μια θέση στο The Whole Love των Wilco, ενώ ο Kurt Vile δε με άφησε αδιάφορο. Επίσης εντυπωσιακός ο Cass McCombs και ιδιαίτερα το τραγούδι The County Line. Υπάρχουν βέβαια δίσκοι που θα ήθελα να ακούσω ολόκληρους και ίσως μου άλλαζαν τη γνώμη όπως αυτοί των Still Corners, των Yuck, των Liturgy, του The Boy, που με απογοήτευσε πέρσι και δεν του έδωσα σημασία φέτος. Πολύ δύσκολα όμως θα άλλαζε η κορυφή μου που αποτελεί τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει από την εποχή του ντεμπούτου των Fleet Foxes.
Στις απογοητεύσεις τώρα (οκ, αυτά έπρεπε να γραφτούν πριν την έναρξη του παιχνιδιού αλλά τώρα έχω το χρόνο), οι κύριοι για τους οποίους μόλις έγινε λόγος με απογοήτευσαν πολύ. Επίσης, αν και όχι κακό το Skying των Horrors, ήταν χλιαρό και με ενόχλησε η τόσο μεγάλη σημασία που του δόθηκε, ενώ οι Wild Beasts με αποκοίμισαν χωρίς να μου προσφέρουν μια αξιόλογη μελωδία. Τέλος, όλη η σειρά της νέας dubstep μπαλάντας και τα συναφή (the Weeknd, James Blake, Nicolas Jaar, Jamie Woon) με άφησε ως επί το πλείστον αδιάφορο, ενώ κάτι EMA, Bon Iver, Cults, John Maus, Rapture ενώ μου αρέσουν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο λατρεία (τα θέλει τώρα ο κώλος μου).
Να ευχαριστήσω το ταίρι μου που επιμελήθηκε της φανταστικής αφίσας που συνόδευσε τα φετινά (και τα περσινά και τα προπέρσινα και ακόμα πιο πίσω) καλύτερα της χρονιάς. Να την ευχαριστήσω επίσης που είναι ο πρώτος σύντροφος στα προσωπικά μου ακούσματα και ο αποφασιστικότερος κριτής τους και να της πω ότι όσο υπάρχουν μουσικές καλές θα τις ακούμε μαζί. Όπως αυτές των The Go! Team που τις λατρέψαμε και οι δύο. Χρόνια πολλά σε όλους και καλά να μας μπει η νέα χρονιά!
NO. 1 THE GO! TEAM – ROLLING BLACKOUTS
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Να τη και η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Τσιμπήστε το εδώ
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
NO. 2 …AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD – TAO OF THE DEAD
Δεν περίμενα πλέον από τους Trail of Dead να βγάλουν τέτοια δισκάρα. Οκ, το The Century of Self πριν 2 χρόνια ήταν αξιόλογο αλλά όχι και αξιομνημόνευτο. Είχα μείνει λοιπόν να παρακολουθώ τις δουλειές τους λόγω της αγάπης μου για τον ασυμβίβαστο ήχο και για αυτό που αντιπροσωπεύουν, το γεμάτο ενέργεια και περιπέτεια ALTERNATIVE ROCK τους (με κεφαλαία παρακαλώ). Οι μνήμες εξάλλου του Source, Tags and Codes του 2002 είχαν ξεθωριάσει και το μόνο που έμενε ήταν τα live στο youtube και η εκ των πολύ υστέρων μετάνοιά μου που δεν έκανα τον κόπο να πάω να τους δω στην Αθήνα στα τέλη του 2006.
Αυτοί όμως επιστρέφουν με έναν δίσκο οδοστρωτήρα, τολμώ να πω καλύτερο από το Source, tags and codes τουλάχιστον στο να σε κρατάει κατά ολόκληρη τη διάρκειά του αναστατωμένο, πωρωμένο, με κάποια διαλλείματα για να χαλαρώνει η ένταση και ύστερα πάλι να σε πετάει στο διαστημικό του σύμπαν. Η ιδανική μίξη alternative και progressive rock ήχου.
Το Tao of the Dead έχει όλα τα γνώριμα στοιχεία που συναντά κανείς και στους υπόλοιπους δίσκους των Trail of Dead. Ξεκινά με μια σύντομη επική instrumental εισαγωγή για να σε μπάσει στην uptempo διάθεση του Pure Radio Cosplay. Συνεχίζει με την υπεροκιά του Summer of all Dead Souls, που είναι και το πιο ραδιοφωνικό (όχι όμως και λιγότερο θορυβώδες) άκουσμα του δίσκου. Στη συνέχεια όμως, οι τόνοι πέφτουν και ανεβοκατεβαίνουν μέσα από σύντομες συνθέσεις που δεν κουράζουν αλλά μεγαλώνουν την αγωνία για εκείνο που πρόκειται να ακολουθήσει λίγο πριν το τέλος. Εκεί πρώτα συναντάμε την πωρωτική φωνή του Jason Reece (του δεύτερου τραγουδιστή που θυμίζει Ian McKay και είναι η αγαπημένη μου punk φωνή, ελλείψει εκείνης του τελευταίου) στο Weigh of the Sun και έπειτα τον space rock ύμνο που λέγεται Somewhere over the double rainbow. Η έκπληξη όμως βρίσκεται στο τέλος μιας και σαν μπαλαντέρ οι Trail of Dead μας ξετυλίγουν το έπος Strange News from another planet. Δοσμένο σε πέντε μέρη που εναλλάσσονται αλυσιδωτά μεταξύ τους και με το κύριο μέρος (αλλά και με μέρη από κομμάτια του υπόλοιπου δίσκου) να επανέρχεται στο προσκήνιο προς το τέλος, αποτελεί την επιτομή του ήχου του συγκροτήματος και την κορυφαία σύνθεσή τους μέχρι σήμερα.
Στο Tao of the Dead συνολικά, οι λάτρεις της larger than life ροκ αντίληψης και κουλτούρας θα βρουν σπίτι να ξαποστάσουν από το αγωνιώδες τους ταξίδι. Οι υπόλοιποι, με προσοχή…
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Έτοιμη και η εκπομπή με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς! Άυριο η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους.
Τσιμπήστε το εδώ
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Δεν περίμενα πλέον από τους Trail of Dead να βγάλουν τέτοια δισκάρα. Οκ, το The Century of Self πριν 2 χρόνια ήταν αξιόλογο αλλά όχι και αξιομνημόνευτο. Είχα μείνει λοιπόν να παρακολουθώ τις δουλειές τους λόγω της αγάπης μου για τον ασυμβίβαστο ήχο και για αυτό που αντιπροσωπεύουν, το γεμάτο ενέργεια και περιπέτεια ALTERNATIVE ROCK τους (με κεφαλαία παρακαλώ). Οι μνήμες εξάλλου του Source, Tags and Codes του 2002 είχαν ξεθωριάσει και το μόνο που έμενε ήταν τα live στο youtube και η εκ των πολύ υστέρων μετάνοιά μου που δεν έκανα τον κόπο να πάω να τους δω στην Αθήνα στα τέλη του 2006.
Αυτοί όμως επιστρέφουν με έναν δίσκο οδοστρωτήρα, τολμώ να πω καλύτερο από το Source, tags and codes τουλάχιστον στο να σε κρατάει κατά ολόκληρη τη διάρκειά του αναστατωμένο, πωρωμένο, με κάποια διαλλείματα για να χαλαρώνει η ένταση και ύστερα πάλι να σε πετάει στο διαστημικό του σύμπαν. Η ιδανική μίξη alternative και progressive rock ήχου.
Το Tao of the Dead έχει όλα τα γνώριμα στοιχεία που συναντά κανείς και στους υπόλοιπους δίσκους των Trail of Dead. Ξεκινά με μια σύντομη επική instrumental εισαγωγή για να σε μπάσει στην uptempo διάθεση του Pure Radio Cosplay. Συνεχίζει με την υπεροκιά του Summer of all Dead Souls, που είναι και το πιο ραδιοφωνικό (όχι όμως και λιγότερο θορυβώδες) άκουσμα του δίσκου. Στη συνέχεια όμως, οι τόνοι πέφτουν και ανεβοκατεβαίνουν μέσα από σύντομες συνθέσεις που δεν κουράζουν αλλά μεγαλώνουν την αγωνία για εκείνο που πρόκειται να ακολουθήσει λίγο πριν το τέλος. Εκεί πρώτα συναντάμε την πωρωτική φωνή του Jason Reece (του δεύτερου τραγουδιστή που θυμίζει Ian McKay και είναι η αγαπημένη μου punk φωνή, ελλείψει εκείνης του τελευταίου) στο Weigh of the Sun και έπειτα τον space rock ύμνο που λέγεται Somewhere over the double rainbow. Η έκπληξη όμως βρίσκεται στο τέλος μιας και σαν μπαλαντέρ οι Trail of Dead μας ξετυλίγουν το έπος Strange News from another planet. Δοσμένο σε πέντε μέρη που εναλλάσσονται αλυσιδωτά μεταξύ τους και με το κύριο μέρος (αλλά και με μέρη από κομμάτια του υπόλοιπου δίσκου) να επανέρχεται στο προσκήνιο προς το τέλος, αποτελεί την επιτομή του ήχου του συγκροτήματος και την κορυφαία σύνθεσή τους μέχρι σήμερα.
Στο Tao of the Dead συνολικά, οι λάτρεις της larger than life ροκ αντίληψης και κουλτούρας θα βρουν σπίτι να ξαποστάσουν από το αγωνιώδες τους ταξίδι. Οι υπόλοιποι, με προσοχή…
ΝΟ. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Έτοιμη και η εκπομπή με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς! Άυριο η εκπομπή με τους καλύτερους δίσκους.
Τσιμπήστε το εδώ
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
NO. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
NO. 3 PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτό το album και εγώ θα πω μόνο πως νιώθω ακούγοντάς το. Νιώθω συγκίνηση, νιώθω παγωμάρα, νιώθω θαλπωρή. Νιώθω ότι υπάρχουν πράγματα που έχουν ακόμα μεγάλη αξία στη ζωή, όπως ας πούμε η μεγάλη μουσική και η έμπνευση ενός ανθρώπου. Οι στίχοι σε αυτό τον concept δίσκο προφέρονται με τέτοια λανθάνουσα θεατρικότητα, περισσότερο με τέτοια αφηγηματική μεταφορά στην κόλαση του πολέμου που τον κάνουν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ή στο χυλό καλύτερα του σύγχρονου ροκ (ή indie για να το πούμε πιο στοχευμένα) ναρκισσισμού. Το Let England Shake είναι ο μοναδικός δίσκος φέτος που με έκανε να κλάψω. Είναι ο δίσκος που όταν το βάζω στο αυτοκίνητο με ρωτάνε όλοι τι ακούμε και θα ήταν αναμφισβήτητα Νο. 1 αν δεν παρενέβαιναν στη μέση (ή καλύτερα στην αρχή της χρονιάς, πλάκα πλάκα οι 4 καλύτεροί μου δίσκοι κυκλοφόρησαν όλοι στο πρώτο τρίμηνο του 2011 και μάλιστα τους άκουσα και τους 4 μέσα σε μια εβδομάδα) κάποιες μεγάλες αδυναμίες.
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Πραγματοποιήθηκαν και οι δύο εκπομπές στο mojoradio με τα καλύτερα τραγούδια και albums από τον Ruby για φέτος. Επειδή ο Ruby αναγνωρίζει την βαρύτητα της άποψής του και προς αποφυγήν σαφούς επηρεασμού της κοινής γνώμης της blogovision, οι εκπομπές θα ανέβουν στο blog μετά το πέρας του διαγωνισμού. Αμί, τι νομίζατε...
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτό το album και εγώ θα πω μόνο πως νιώθω ακούγοντάς το. Νιώθω συγκίνηση, νιώθω παγωμάρα, νιώθω θαλπωρή. Νιώθω ότι υπάρχουν πράγματα που έχουν ακόμα μεγάλη αξία στη ζωή, όπως ας πούμε η μεγάλη μουσική και η έμπνευση ενός ανθρώπου. Οι στίχοι σε αυτό τον concept δίσκο προφέρονται με τέτοια λανθάνουσα θεατρικότητα, περισσότερο με τέτοια αφηγηματική μεταφορά στην κόλαση του πολέμου που τον κάνουν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ή στο χυλό καλύτερα του σύγχρονου ροκ (ή indie για να το πούμε πιο στοχευμένα) ναρκισσισμού. Το Let England Shake είναι ο μοναδικός δίσκος φέτος που με έκανε να κλάψω. Είναι ο δίσκος που όταν το βάζω στο αυτοκίνητο με ρωτάνε όλοι τι ακούμε και θα ήταν αναμφισβήτητα Νο. 1 αν δεν παρενέβαιναν στη μέση (ή καλύτερα στην αρχή της χρονιάς, πλάκα πλάκα οι 4 καλύτεροί μου δίσκοι κυκλοφόρησαν όλοι στο πρώτο τρίμηνο του 2011 και μάλιστα τους άκουσα και τους 4 μέσα σε μια εβδομάδα) κάποιες μεγάλες αδυναμίες.
NO. 4 ANNA CALVI – ANA CALVI
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Πραγματοποιήθηκαν και οι δύο εκπομπές στο mojoradio με τα καλύτερα τραγούδια και albums από τον Ruby για φέτος. Επειδή ο Ruby αναγνωρίζει την βαρύτητα της άποψής του και προς αποφυγήν σαφούς επηρεασμού της κοινής γνώμης της blogovision, οι εκπομπές θα ανέβουν στο blog μετά το πέρας του διαγωνισμού. Αμί, τι νομίζατε...
NO. 4 ANNA CALVI – ANNA CALVI
NO. 4 ANNA CALVI – ANNA CALVI
Απροσδιόριστα sexy γι’αυτό και όμορφη. Κόκκινη και βραδινή, βελούδινη και αιχμηρή όπως οι υγρές blues κιθάρες της. Με σταθερή οπερετική φωνή που ξεδιψά το ξερό εσωτερικό μας είναι από το μοναδικό μουσικό μελωδικό όργανο που κουβαλάμε. Και από τραγούδια τόσο γεμάτο που ακούγεται ολόκληρο σαν να κατεβάζεις ένα παρατεταμένο, γλυκό, παγωμένο σφηνάκι, χωρίς τον κίνδυνο να λιγωθείς.
Ψιθυριστές μελωδίες που οδηγούν σε δραματικές κορυφώσεις, ερημικά κιθαριστικά τοπία που δίνουν τη θέση τους σε μια πληθωρική δραματικότητα, θεατρική απεικόνιση των μοναχικών συναισθημάτων που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ της άνευ όρων παράδοσης στο μοναχικό αλλά βασανιστικό βασίλειο του προσωπικού δαίμονα, και της απελευθέρωσης από αυτό. Αντιθέσεις εντέλει που βρίσκουν ανταπόκριση στον ακροατή που αναζητά το μυστήριο, διψά για το διφορούμενο, αναγνωρίζει την ομορφιά στο απροσδιόριστο της ύπαρξης.
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους. Οι εκπομπές θα φορτωθούν στο blog σε λίγες μέρες για να μπορείτε να τις ακούσετε.
Απροσδιόριστα sexy γι’αυτό και όμορφη. Κόκκινη και βραδινή, βελούδινη και αιχμηρή όπως οι υγρές blues κιθάρες της. Με σταθερή οπερετική φωνή που ξεδιψά το ξερό εσωτερικό μας είναι από το μοναδικό μουσικό μελωδικό όργανο που κουβαλάμε. Και από τραγούδια τόσο γεμάτο που ακούγεται ολόκληρο σαν να κατεβάζεις ένα παρατεταμένο, γλυκό, παγωμένο σφηνάκι, χωρίς τον κίνδυνο να λιγωθείς.
Ψιθυριστές μελωδίες που οδηγούν σε δραματικές κορυφώσεις, ερημικά κιθαριστικά τοπία που δίνουν τη θέση τους σε μια πληθωρική δραματικότητα, θεατρική απεικόνιση των μοναχικών συναισθημάτων που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ της άνευ όρων παράδοσης στο μοναχικό αλλά βασανιστικό βασίλειο του προσωπικού δαίμονα, και της απελευθέρωσης από αυτό. Αντιθέσεις εντέλει που βρίσκουν ανταπόκριση στον ακροατή που αναζητά το μυστήριο, διψά για το διφορούμενο, αναγνωρίζει την ομορφιά στο απροσδιόριστο της ύπαρξης.
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους. Οι εκπομπές θα φορτωθούν στο blog σε λίγες μέρες για να μπορείτε να τις ακούσετε.
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
NO. 5 RAPHAEL SAADIQ – STONE ROLLIN’
O Ραφαήλ είναι μάστορας στη σύγχρονη παλιομοδίτικη σόουλ. Εννοώντας κλασική σόουλ. Κάπου πολύ εύστοχα διάβασα μάλιστα ότι ο Ραφαήλ ξέρει να ξεχωρίζει τη διαφορά μεταξύ του ρετρό και του κλασικού. Ωστόσο, επειδή εκτός από πολυοργανίστας και τραγουδιστής είναι και έμπειρος παραγωγός, το να κατατάξουμε το Stone Rollin’ στην κλασική σόουλ και μόνο θα είναι ανακριβές μιας και οι γκρουβάτες πινελιές στον ήχο το κάνουν να δονείται στους σημερινούς ρυθμούς του r ‘n b. Άξιος λοιπόν συνεχιστής ενός ήχου που έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια.
Κατά τα άλλα ο νεαρός Stevie Wonder ζει και βασιλεύει στα πιο ποπ κομμάτια του δίσκου σαν το Just Don’t και Movin Down the Line, η hard funky soul των 70s επιστρατεύεται στα Stone Rollin’, Heart Attack μαζί με μια αρχοντική r ‘n b προσέγγιση που αναμιγνύεται στα Good Man. Όχι ότι δε θα ακούσεις μέσα δω και swing στο Day Dreams, gospels στο Go to Hell (ίσως το καλύτερο track του δίσκου), rock ‘n roll αλά Ray Charles στο Radio και πάει λέγοντας. Όλα τους αρχετυπικά κομμάτια ενός μουσικού είδους με μεγάλη ιστορία, παρόν και μέλλον απ’ότι φαίνεται. Ένα album που πρέπει να έχεις μαζί σου ανά πάσα στιγμή για να σου φτιάχνει τη διάθεση ή να φτιάχνει εκείνη των άλλων.
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
O Ραφαήλ είναι μάστορας στη σύγχρονη παλιομοδίτικη σόουλ. Εννοώντας κλασική σόουλ. Κάπου πολύ εύστοχα διάβασα μάλιστα ότι ο Ραφαήλ ξέρει να ξεχωρίζει τη διαφορά μεταξύ του ρετρό και του κλασικού. Ωστόσο, επειδή εκτός από πολυοργανίστας και τραγουδιστής είναι και έμπειρος παραγωγός, το να κατατάξουμε το Stone Rollin’ στην κλασική σόουλ και μόνο θα είναι ανακριβές μιας και οι γκρουβάτες πινελιές στον ήχο το κάνουν να δονείται στους σημερινούς ρυθμούς του r ‘n b. Άξιος λοιπόν συνεχιστής ενός ήχου που έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια.
Κατά τα άλλα ο νεαρός Stevie Wonder ζει και βασιλεύει στα πιο ποπ κομμάτια του δίσκου σαν το Just Don’t και Movin Down the Line, η hard funky soul των 70s επιστρατεύεται στα Stone Rollin’, Heart Attack μαζί με μια αρχοντική r ‘n b προσέγγιση που αναμιγνύεται στα Good Man. Όχι ότι δε θα ακούσεις μέσα δω και swing στο Day Dreams, gospels στο Go to Hell (ίσως το καλύτερο track του δίσκου), rock ‘n roll αλά Ray Charles στο Radio και πάει λέγοντας. Όλα τους αρχετυπικά κομμάτια ενός μουσικού είδους με μεγάλη ιστορία, παρόν και μέλλον απ’ότι φαίνεται. Ένα album που πρέπει να έχεις μαζί σου ανά πάσα στιγμή για να σου φτιάχνει τη διάθεση ή να φτιάχνει εκείνη των άλλων.
NO. 6 MASTODON – THE HUNTER
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
NO. 6 MASTODON - THE HUNTER
NO. 6 MASTODON - THE HUNTER
Με καθυστέρηση και χωρίς πολύ χρόνο διαθέσιμο σήμερα, για τους κύριους αυτούς έχω γράψει πολλάκις στο blog. Αλλά και για αυτό τον δίσκο δες εδώ. Μουσική απέριττη, ώριμη metal ματιά σε έναν φανταστικό κόσμο που γίνεται κατά τα άλλα τόσο προσιτός από αυτό το γκρουπ. Ένα γκρουπ που ξέρει να αυξομειώνει την ένταση, να ανεβοκατεβάζει την ταχύτητα, να τροχίζει αλλά και να λειαίνει την αιχμηρότητα των κιθάρων, να εξωθείται μα και να αποκόβεται από την φωνητική επιθετικότητα.
Στο The Hunter Οι συνθέσεις είναι σύντομες, υπάρχουν ρεφραίν (και διαβάζω από δω και από κει ότι οι Mastodon έγιναν πιο...ποπ, Θέε μου, τι άλλο θα ακούσουμε), το συναίσθημα βγαίνει στην επιφάνεια. Το The Hunter είναι το Leviathan και το Crack the Skye μαζί, άρα είναι μια περίληψη του τι είναι οι Mastodon.Μια μπάντα που ξέρει να παίζει heavy metal χωρίς κανένα κόλλημα. Σε λίγη ώρα ακολουθεί το ΝΟ. 5!
ΝO. 7 FUCKED UP - DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Με καθυστέρηση και χωρίς πολύ χρόνο διαθέσιμο σήμερα, για τους κύριους αυτούς έχω γράψει πολλάκις στο blog. Αλλά και για αυτό τον δίσκο δες εδώ. Μουσική απέριττη, ώριμη metal ματιά σε έναν φανταστικό κόσμο που γίνεται κατά τα άλλα τόσο προσιτός από αυτό το γκρουπ. Ένα γκρουπ που ξέρει να αυξομειώνει την ένταση, να ανεβοκατεβάζει την ταχύτητα, να τροχίζει αλλά και να λειαίνει την αιχμηρότητα των κιθάρων, να εξωθείται μα και να αποκόβεται από την φωνητική επιθετικότητα.
Στο The Hunter Οι συνθέσεις είναι σύντομες, υπάρχουν ρεφραίν (και διαβάζω από δω και από κει ότι οι Mastodon έγιναν πιο...ποπ, Θέε μου, τι άλλο θα ακούσουμε), το συναίσθημα βγαίνει στην επιφάνεια. Το The Hunter είναι το Leviathan και το Crack the Skye μαζί, άρα είναι μια περίληψη του τι είναι οι Mastodon.Μια μπάντα που ξέρει να παίζει heavy metal χωρίς κανένα κόλλημα. Σε λίγη ώρα ακολουθεί το ΝΟ. 5!
ΝO. 7 FUCKED UP - DAVID COMES TO LIFE
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
NO. 7 FUCKED UP – DAVID COMES TO LIFE
Στους Fucked up μου άρεσε εξαρχής το όνομά τους και ο τίτλος του προηγούμενου δίσκου τους «The Chemistry of Common Life» που τον έχω συνδέσει με τα Δεκεμβριανά του 2008. Εκείνος ο δίσκος είχε μεν κάποια εντυπωσιακά τραγούδια αλλά ήταν χαοτικός, άνισος και με μεγάλα τραγούδια σε διάρκεια σε σχέση με αυτό που ήθελε να πει η μπάντα. Και το τι ήθελε να πει φαίνεται στο David Comes to Life, ένα δίσκο με σαφώς συντομότερα killer tracks στην σειρά που σε βάζουν σε ένα κλίμα ευφορίας ώστε να γίνεσαι ένα μαζί του.
Βασικό προσόν λοιπόν του David Comes to Life είναι η ροή του, ή σε συνεπαίρνει ή σε κουράζει. Αν συμβεί το πρώτο, δύσκολα το βγάζεις από τα ηχεία σου χωρίς να έχεις νιώσει μια εμπειρία απόδρασης από τη γύρω σου πραγματικότητα. Διασκέδαση, εκτόνωση, γοητευτικές και ταξιδιάρικες indie κιθαριστικές μελωδίες που συνοδεύουν την καθαρά hardcore punk τραγουδοποιία του Damian Abraham, του ευτραφούς μπροστάρη της μπάντας. Είναι σαν ο Pete Townshend να συναντά τον Tom Araya (Slayer) για να παίξουν διασκευές σε τραγούδια των Dandy Warhols. Όχι το ευκολότερο άκουσμα για τους περισσότερους αλλά σίγουρα εθιστικό σε εκείνους που αναζητούν διασκέδαση, πώρωση και μελωδία συγχρόνως.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα 18 τραγούδια κουράζουν αλλά μέχρι τη μέση τουλάχιστον ο δίσκος είναι ακαταμάχητος. Θα μπορούσε να είναι χαμηλότερα στη λίστα αλλά το ειδικό βάρος τραγουδιών σαν τα Queen of Hearts, Under My Nose, Ship of Fools και Running on Nothing, που ξέρω ότι θα ακούω και τα επόμενα χρόνια σαν ροκ anthems της χρονιάς που τελειώνει, του δίνουν αυτή τη θέση. A, και το video clip του Queen of Hearts παρακάτω γαμάει...
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Στους Fucked up μου άρεσε εξαρχής το όνομά τους και ο τίτλος του προηγούμενου δίσκου τους «The Chemistry of Common Life» που τον έχω συνδέσει με τα Δεκεμβριανά του 2008. Εκείνος ο δίσκος είχε μεν κάποια εντυπωσιακά τραγούδια αλλά ήταν χαοτικός, άνισος και με μεγάλα τραγούδια σε διάρκεια σε σχέση με αυτό που ήθελε να πει η μπάντα. Και το τι ήθελε να πει φαίνεται στο David Comes to Life, ένα δίσκο με σαφώς συντομότερα killer tracks στην σειρά που σε βάζουν σε ένα κλίμα ευφορίας ώστε να γίνεσαι ένα μαζί του.
Βασικό προσόν λοιπόν του David Comes to Life είναι η ροή του, ή σε συνεπαίρνει ή σε κουράζει. Αν συμβεί το πρώτο, δύσκολα το βγάζεις από τα ηχεία σου χωρίς να έχεις νιώσει μια εμπειρία απόδρασης από τη γύρω σου πραγματικότητα. Διασκέδαση, εκτόνωση, γοητευτικές και ταξιδιάρικες indie κιθαριστικές μελωδίες που συνοδεύουν την καθαρά hardcore punk τραγουδοποιία του Damian Abraham, του ευτραφούς μπροστάρη της μπάντας. Είναι σαν ο Pete Townshend να συναντά τον Tom Araya (Slayer) για να παίξουν διασκευές σε τραγούδια των Dandy Warhols. Όχι το ευκολότερο άκουσμα για τους περισσότερους αλλά σίγουρα εθιστικό σε εκείνους που αναζητούν διασκέδαση, πώρωση και μελωδία συγχρόνως.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα 18 τραγούδια κουράζουν αλλά μέχρι τη μέση τουλάχιστον ο δίσκος είναι ακαταμάχητος. Θα μπορούσε να είναι χαμηλότερα στη λίστα αλλά το ειδικό βάρος τραγουδιών σαν τα Queen of Hearts, Under My Nose, Ship of Fools και Running on Nothing, που ξέρω ότι θα ακούω και τα επόμενα χρόνια σαν ροκ anthems της χρονιάς που τελειώνει, του δίνουν αυτή τη θέση. A, και το video clip του Queen of Hearts παρακάτω γαμάει...
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
NO. 8 WILD FLAG – WILD FLAG
Είναι πολύ ψηλά θα πείτε ίσως. Αλλά για δείξτε μου μια μπάντα που να έπαιξε τόσο sexy rock n’ roll φέτος. Kαι μη μου πείτε για τους Kills, εδώ μιλάμε για τέσσερα τον αριθμό riot girls, που αν και ώριμα πλέον κορίτσια (πρέπει όλες τους να είναι > 30, μη σου πω 40) παίζουν διαβολεμένο, ορεξάτο και ασυμβίβαστο ροκ. Πολύχρωμο όπως το εξώφυλλο, εξωστρεφές μα και ψυχεδελικό, απλώνει τα πλοκάμια του και σε βάζει στο διονυσιακό του κλίμα.
Είναι και η ιστορία ωραία, τέσσερα κορίτσια προερχόμενα από σπουδαίες αμερικάνικες κιθαριστικές μπάντες των 90s και 00s συνενώνονται για να φτιάξουν μια σουπερ μπάντα στο είδος της. Με τις Helium ειδικά πραγματικά έχυνα στο παρελθόν (όχι ότι τώρα δεν το κάνω αλλά υπάρχουν πια οι Wild Flag).
Όσον αφορά τα τραγούδια, έχουμε το υπέροχο χιτάκι Romance, το γοητευτικό Something Came over me και το νευρώδες Future Crimes με την Patty Smith να γίνεται 30 χρόνια νεότερη, τα Boom και Short Version όπου η Kim Gordon ξυπνάει δονήσεις που έχει ξεχάσει με τους Sonic Youth και όπου οι Television του Marquee Moon μας ξανασυστήνονται (αυτή τη φορά θηλυκοί), το γκαραζάτο και παιχνιδιάρικο Endless Talk και τέλος τις ψυχεδελικές κομματάρες Racehorse και Glass Tambourine.
Ντάξει, θα ακούσεις και Blondie και Chrissie Hynde και PJ Harvey αν θέλεις και πολλά άλλα. Εκείνο που μετρά πιο πολύ σε μένα είναι ότι το ροκ attitude αυτών των κοριτσιών εμπλουτίζεται με την εμπειρία και την αγάπη τους γι’αυτό που κάνουν. Και βέβαια είναι ο δίσκος με τις περισσότερες κιθάρες φέτος. Από κορίτσια. Πόσο άλλη καύλα να αντέξεις, άντε πάρτε τα βαθμουλάκια κορίτσια μου…Δίσκος για τρελές φαντασιώσεις.
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Είναι πολύ ψηλά θα πείτε ίσως. Αλλά για δείξτε μου μια μπάντα που να έπαιξε τόσο sexy rock n’ roll φέτος. Kαι μη μου πείτε για τους Kills, εδώ μιλάμε για τέσσερα τον αριθμό riot girls, που αν και ώριμα πλέον κορίτσια (πρέπει όλες τους να είναι > 30, μη σου πω 40) παίζουν διαβολεμένο, ορεξάτο και ασυμβίβαστο ροκ. Πολύχρωμο όπως το εξώφυλλο, εξωστρεφές μα και ψυχεδελικό, απλώνει τα πλοκάμια του και σε βάζει στο διονυσιακό του κλίμα.
Είναι και η ιστορία ωραία, τέσσερα κορίτσια προερχόμενα από σπουδαίες αμερικάνικες κιθαριστικές μπάντες των 90s και 00s συνενώνονται για να φτιάξουν μια σουπερ μπάντα στο είδος της. Με τις Helium ειδικά πραγματικά έχυνα στο παρελθόν (όχι ότι τώρα δεν το κάνω αλλά υπάρχουν πια οι Wild Flag).
Όσον αφορά τα τραγούδια, έχουμε το υπέροχο χιτάκι Romance, το γοητευτικό Something Came over me και το νευρώδες Future Crimes με την Patty Smith να γίνεται 30 χρόνια νεότερη, τα Boom και Short Version όπου η Kim Gordon ξυπνάει δονήσεις που έχει ξεχάσει με τους Sonic Youth και όπου οι Television του Marquee Moon μας ξανασυστήνονται (αυτή τη φορά θηλυκοί), το γκαραζάτο και παιχνιδιάρικο Endless Talk και τέλος τις ψυχεδελικές κομματάρες Racehorse και Glass Tambourine.
Ντάξει, θα ακούσεις και Blondie και Chrissie Hynde και PJ Harvey αν θέλεις και πολλά άλλα. Εκείνο που μετρά πιο πολύ σε μένα είναι ότι το ροκ attitude αυτών των κοριτσιών εμπλουτίζεται με την εμπειρία και την αγάπη τους γι’αυτό που κάνουν. Και βέβαια είναι ο δίσκος με τις περισσότερες κιθάρες φέτος. Από κορίτσια. Πόσο άλλη καύλα να αντέξεις, άντε πάρτε τα βαθμουλάκια κορίτσια μου…Δίσκος για τρελές φαντασιώσεις.
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI - ROME
ΝO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI – ROME
NO. 9 DANGER MOUSE AND DANIELE LUPPI – ROME
Το φανταστικό soundtrack της Ρώμης. Όπου ακούς για Danger Mouse πρέπει να δίνεις προσοχή. Αυτή τη φορά άλλο ένα πρόσωπο αυτού του εργασιομανή παραγωγού, εκείνο του λάτρη της spaghetti western αισθητικής, του λατινοευρωπαικού τραγουδιού, του αναλογικού ήχου και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο ορισμός του ρετρό, χωρίς όμως επιτήδευση, απλά από αγάπη για την αναβίωση . Στο κάτω κάτω τα ωραία πράγματα είναι παντοτινά. Και το Rome είναι ένα από αυτά.
Από δω και στο εξής τα πολλά λόγια για τους δίσκους μέχρι το Νο. 1 είναι φτώχεια. Ένας καθαρά βραδινός δίσκος, σαλονάτος το χειμώνα ή και για καλοκαιρινά δειλινά. Μόνος να σε παίρνει ο απαλός άνεμος του ή με ζεστή παρέα να σιγοπαίζει στο βάθος, αποκλείεται να μην το προσέξει κανείς. Δοκίμασέ το.
NO. 10 VERONICA FALLS - VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Το φανταστικό soundtrack της Ρώμης. Όπου ακούς για Danger Mouse πρέπει να δίνεις προσοχή. Αυτή τη φορά άλλο ένα πρόσωπο αυτού του εργασιομανή παραγωγού, εκείνο του λάτρη της spaghetti western αισθητικής, του λατινοευρωπαικού τραγουδιού, του αναλογικού ήχου και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο ορισμός του ρετρό, χωρίς όμως επιτήδευση, απλά από αγάπη για την αναβίωση . Στο κάτω κάτω τα ωραία πράγματα είναι παντοτινά. Και το Rome είναι ένα από αυτά.
Από δω και στο εξής τα πολλά λόγια για τους δίσκους μέχρι το Νο. 1 είναι φτώχεια. Ένας καθαρά βραδινός δίσκος, σαλονάτος το χειμώνα ή και για καλοκαιρινά δειλινά. Μόνος να σε παίρνει ο απαλός άνεμος του ή με ζεστή παρέα να σιγοπαίζει στο βάθος, αποκλείεται να μην το προσέξει κανείς. Δοκίμασέ το.
NO. 10 VERONICA FALLS - VERONICA FALLS
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision. Τα αποτελέσματα θα βγουν μετά τις 20 Δεκέμβρη. Για περισσότερα παρακολουθείτε το blog του διοργανωτή, gone4sure.wordpress.com
Επίσης, ο ruby θα παρουσιάσει τα καλύτερά του για φέτος το Σαβ/κο που μας έρχεται στο mojoradio.gr To Σάββατο 17/12, 4 - 6 το απόγευμα τα καλύτερα τραγούδια και την Κυριακή 18/12 την ίδια ώρα τους καλύτερους δίσκους.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
NO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
NO. 10 VERONICA FALLS – VERONICA FALLS
Θυμάμαι μια μέρα καθώς οδηγούσα άκουσα από μια φίλη συμπαραγωγό ένα πολύ συμπαθητικό τραγουδάκι, με όλα τα στοιχεία που μου κάνουν αρεστή την ποπ μουσική. Δε συγκράτησα ούτε το γκρουπ, ούτε τον τίτλο του τραγουδιού, ούτε την εταιρία που κυκλοφόρησε το δισκάκι τους (ως το νέο καμάρι της εταιρίας τους ανήγγειλε). Εκείνο μόνο που συγκράτησα ήταν ο ήχος του τραγουδιού, μια γοητευτική μίξη 60s garage pop με βρετανικό (σκοτσέζικο καλύτερα) post punk.
Μια από τις επόμενες μέρες διάβαζα στο mic.gr τη δισκοκριτική για τους Veronica Falls και η περιγραφή του ήχου τους από τον συντάκτη ταίριαζε με αυτό που είχα ακούσει. Βάζω λοιπόν να ακούσω και μου απλώνεται ένας πλούτος 4 - 5 τραγουδιών, τέτοιος που με έκανε να ξεχάσω τη μονομανία μου στο να βρω το συγκεκριμένο κομμάτι που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο. Ναι, αυτοί ήταν, μου έχει ξανασυμβεί και παλιότερα και μέσα από τέτοιες συμπτώσεις φτιάχνονται οι μικροί μου (μας φαντάζομαι) μουσικοί μύθοι.
Υπέροχες γυναικείες φωνές, εφηβική σκοτεινή διάθεση, καθόλου παραφορτωμένες συνθέσεις, σωστές δόσεις indie αισθητικής και τεχνοτροπίας (που θα σε κάνουν να πεις «τι όμορφο» και όχι «τι χαοτικό άκουσμα είναι αυτό») και μερικές μελωδίες που, αν και χιλιοειπωμένες και από άλλους στο παρελθόν, κολλάνε μέσα σου, όχι μονό στο στόμα και το μυαλό σου, αλλά και την καρδιά σου. Για την οποία φαίνεται να ενδιαφέρονται πολύ οι συναισθηματικοί Veronica Falls.
Εκείνο, όμως, που πιστεύω ότι κάνει τη διαφορά και τους δίνει θέση στη δεκάδα μου είναι ο garage ήχος τους. Η εισαγωγή του Beachy Head ειδικά (σε συνδυασμό με το video clip) τα σπάει. Από κει και πέρα το Right Side of my Brain και το Bad Feeling είναι κομματάρες, το Come on Over θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Hidden Cameras, τα Fountain και All Eyes on You είναι γλυκύτατα, νοσταλγικά, μικροί ύμνοι αφιερωμένοι σε χαμένους εφηβικούς έρωτες. Νο, 10 with love, even from a graveyard!
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Θυμάμαι μια μέρα καθώς οδηγούσα άκουσα από μια φίλη συμπαραγωγό ένα πολύ συμπαθητικό τραγουδάκι, με όλα τα στοιχεία που μου κάνουν αρεστή την ποπ μουσική. Δε συγκράτησα ούτε το γκρουπ, ούτε τον τίτλο του τραγουδιού, ούτε την εταιρία που κυκλοφόρησε το δισκάκι τους (ως το νέο καμάρι της εταιρίας τους ανήγγειλε). Εκείνο μόνο που συγκράτησα ήταν ο ήχος του τραγουδιού, μια γοητευτική μίξη 60s garage pop με βρετανικό (σκοτσέζικο καλύτερα) post punk.
Μια από τις επόμενες μέρες διάβαζα στο mic.gr τη δισκοκριτική για τους Veronica Falls και η περιγραφή του ήχου τους από τον συντάκτη ταίριαζε με αυτό που είχα ακούσει. Βάζω λοιπόν να ακούσω και μου απλώνεται ένας πλούτος 4 - 5 τραγουδιών, τέτοιος που με έκανε να ξεχάσω τη μονομανία μου στο να βρω το συγκεκριμένο κομμάτι που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο. Ναι, αυτοί ήταν, μου έχει ξανασυμβεί και παλιότερα και μέσα από τέτοιες συμπτώσεις φτιάχνονται οι μικροί μου (μας φαντάζομαι) μουσικοί μύθοι.
Υπέροχες γυναικείες φωνές, εφηβική σκοτεινή διάθεση, καθόλου παραφορτωμένες συνθέσεις, σωστές δόσεις indie αισθητικής και τεχνοτροπίας (που θα σε κάνουν να πεις «τι όμορφο» και όχι «τι χαοτικό άκουσμα είναι αυτό») και μερικές μελωδίες που, αν και χιλιοειπωμένες και από άλλους στο παρελθόν, κολλάνε μέσα σου, όχι μονό στο στόμα και το μυαλό σου, αλλά και την καρδιά σου. Για την οποία φαίνεται να ενδιαφέρονται πολύ οι συναισθηματικοί Veronica Falls.
Εκείνο, όμως, που πιστεύω ότι κάνει τη διαφορά και τους δίνει θέση στη δεκάδα μου είναι ο garage ήχος τους. Η εισαγωγή του Beachy Head ειδικά (σε συνδυασμό με το video clip) τα σπάει. Από κει και πέρα το Right Side of my Brain και το Bad Feeling είναι κομματάρες, το Come on Over θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Hidden Cameras, τα Fountain και All Eyes on You είναι γλυκύτατα, νοσταλγικά, μικροί ύμνοι αφιερωμένοι σε χαμένους εφηβικούς έρωτες. Νο, 10 with love, even from a graveyard!
NO. 11 GIRLS - FATHER,SON, HOLY GHOST
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
NO. 11 GIRLS – FATHER, SON, HOLY GHOST
NO. 11 GIRLS – FATHER, SON, HOLY GHOST
Τον πρώτο δίσκο των Girls τον σνόμπαρα διότι τα σιγκλάκια που έβγαλε μου φάνηκαν πολύ ποπ και εύκολα. Τώρα δε θυμάμαι πως καταπιάστηκα με τον δεύτερο τους δίσκο. Α, ναι, το video clip του Vomit. Όταν τη σήμερον ημέρα καταφέρνεις να ακούσεις ένα 6λεπτο και παραπάνω τραγούδι ολόκληρο ενώ τον παίζεις στο διαδίκτυο, κάτι σημαίνει αυτό. Με τον καιρό αυτό το τραγούδι συγκεκριμένα με κατάπιε αν και υπάρχει ακόμα πολύ βάθος. Μελαγχολία με υγρές φωνές στο ξεκίνημα, ύστερα απόγνωση με insane κιθάρες και τελικά κάθαρση με τα gospel φωνητικά. Μετά άκουσα τα εύκολα κομμάτια όπως το Honey Bunny και το Magic και μου θύμισαν κάτι σε John Lennon και Led Zeppelin. Μετά το Die, που εύστοχα κάπου διάβασα ότι στο ξεκίνημα κλέβει από το Ηighway Star των Purple (και τότε κατάλαβα ότι και οι SCORPIONS έχουν κλέψει το ίδιο τραγούδι στο Ι Can’t Get Enough), για να καταλήξει σε μια φολκ ροκ ραψωδία αλά Midlake. Έτσι, συμπάθησα ακόμα περισσότερο την νέα δουλειά των Girls και αποφάσισα να κατεβάσω ολόκληρο το Πατήρ, υιός, Άγιο Πνευμα.
Και πράγματι ο δίσκος έχει κάτι άγιο που το ευλογεί ίσως και επειδή διαφαίνεται η ανησυχία, μια τρέλα, μια μελαγχολία καλύτερα που τον διατρέχει ειδικά καθώς περνάει η ώρα και σα να έχει την ανάγκη ενός φύλακα αγγέλου. Είναι γεμάτος από ωραία τραγούδια, ο πρώτος δίσκος αυτής της λίστας που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος σχεδόν (άντε, λίγο μόνο προς το τέλος πέφτει πολύ).
Ακούς το Alex και είναι σα να ακούς τον James Iha να σιγοτραγούδά σε κάποιο κρυφό τραγουδάκι του Μellon Collie, οι κιθάρες του Jerry Garcia στο Just a Song, από δω και από κει ακούς τον Jeff Tweedy να προφέρει τις ταξιδιάρικες μελωδίες του, και γενικά τα τραγούδια όλα θυμίζουν κάτι πολύ αγαπημένο από το παρελθόν, χωρίς όμως ο δίσκος να χάνει το φρέσκο άρωμά του. Ίσως και να του άξιζε θέση μέσα στη δεκάδα. Ο καιρός θα δείξει. Αμήν…
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Τον πρώτο δίσκο των Girls τον σνόμπαρα διότι τα σιγκλάκια που έβγαλε μου φάνηκαν πολύ ποπ και εύκολα. Τώρα δε θυμάμαι πως καταπιάστηκα με τον δεύτερο τους δίσκο. Α, ναι, το video clip του Vomit. Όταν τη σήμερον ημέρα καταφέρνεις να ακούσεις ένα 6λεπτο και παραπάνω τραγούδι ολόκληρο ενώ τον παίζεις στο διαδίκτυο, κάτι σημαίνει αυτό. Με τον καιρό αυτό το τραγούδι συγκεκριμένα με κατάπιε αν και υπάρχει ακόμα πολύ βάθος. Μελαγχολία με υγρές φωνές στο ξεκίνημα, ύστερα απόγνωση με insane κιθάρες και τελικά κάθαρση με τα gospel φωνητικά. Μετά άκουσα τα εύκολα κομμάτια όπως το Honey Bunny και το Magic και μου θύμισαν κάτι σε John Lennon και Led Zeppelin. Μετά το Die, που εύστοχα κάπου διάβασα ότι στο ξεκίνημα κλέβει από το Ηighway Star των Purple (και τότε κατάλαβα ότι και οι SCORPIONS έχουν κλέψει το ίδιο τραγούδι στο Ι Can’t Get Enough), για να καταλήξει σε μια φολκ ροκ ραψωδία αλά Midlake. Έτσι, συμπάθησα ακόμα περισσότερο την νέα δουλειά των Girls και αποφάσισα να κατεβάσω ολόκληρο το Πατήρ, υιός, Άγιο Πνευμα.
Και πράγματι ο δίσκος έχει κάτι άγιο που το ευλογεί ίσως και επειδή διαφαίνεται η ανησυχία, μια τρέλα, μια μελαγχολία καλύτερα που τον διατρέχει ειδικά καθώς περνάει η ώρα και σα να έχει την ανάγκη ενός φύλακα αγγέλου. Είναι γεμάτος από ωραία τραγούδια, ο πρώτος δίσκος αυτής της λίστας που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος σχεδόν (άντε, λίγο μόνο προς το τέλος πέφτει πολύ).
Ακούς το Alex και είναι σα να ακούς τον James Iha να σιγοτραγούδά σε κάποιο κρυφό τραγουδάκι του Μellon Collie, οι κιθάρες του Jerry Garcia στο Just a Song, από δω και από κει ακούς τον Jeff Tweedy να προφέρει τις ταξιδιάρικες μελωδίες του, και γενικά τα τραγούδια όλα θυμίζουν κάτι πολύ αγαπημένο από το παρελθόν, χωρίς όμως ο δίσκος να χάνει το φρέσκο άρωμά του. Ίσως και να του άξιζε θέση μέσα στη δεκάδα. Ο καιρός θα δείξει. Αμήν…
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011
NO. 12 MONOVINE - CLICHE'
NO. 12 MONOVINE – CLICHÉ
Αυτό το δισκάκι το περίμενα καιρό μιας και χτυπιόμουν στα live των Monovine και ήθελα να το έχω στη συλλογή μου. Τι μου έχουν προσφέρει λοιπόν οι Monovine; Καταρχήν εγγυημένο headbanging για τα βράδια που το μυαλό δε λειτουργεί πολύ σταθερά και αναζητά διέξοδο στην εκτόνωση του σώματος. Λογική ακολουθία το cliché. Κατά δεύτερο, αναβίωση των early 90s grunge αντανακλαστικών μου. Αντιγράφουν, είναι ψώνια, δεν ξέρω, το κάνουν άψογα και αν ήταν αμερικάνοι θα πήγαιναν στο no. 1 γιατί είναι ότι ήταν οι OASIS στο ξεκίνημά τους σε σχέση με τους Beatles, ένα γκρουπ που παίζει άψογα αυτό που έχει σκοπό να παίξει (να αντιγράψει δηλαδή). Τρίτον, εδώ μέσα υπάρχουν τραγουδάρες όπου ο front man ξερνάει τα σωθικά του, punk κομμάτια με κορυφώσεις, θυμό, μηδενισμό, μελωδία (αυτό που το πας, κομμάτια με συναίσθημα σαν το Away δεν βγαίνουν τόσο συχνά) και fun.
Δε ξέρω τι θα ακολουθήσει του cliché, ούτε αν τα παιδιά έχουν υπόψη τους ποιον αντιγράφουν και τι μανίκι τραβούσε εκείνος για να γράψει τις κομματάρες του. Ξέρω μόνο ότι έχουμε πήξει στις κάθε είδους ποπ εναλλακτικές μαλακίες σε βαθμό που να μη βρίσκεις πια punk rock μπάντες να ταυτιστείς μαζί τους ψυχή τε και σώματι. Α, είναι και συγχωριανοί....Monovine λοιπόν!
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision.
Αυτό το δισκάκι το περίμενα καιρό μιας και χτυπιόμουν στα live των Monovine και ήθελα να το έχω στη συλλογή μου. Τι μου έχουν προσφέρει λοιπόν οι Monovine; Καταρχήν εγγυημένο headbanging για τα βράδια που το μυαλό δε λειτουργεί πολύ σταθερά και αναζητά διέξοδο στην εκτόνωση του σώματος. Λογική ακολουθία το cliché. Κατά δεύτερο, αναβίωση των early 90s grunge αντανακλαστικών μου. Αντιγράφουν, είναι ψώνια, δεν ξέρω, το κάνουν άψογα και αν ήταν αμερικάνοι θα πήγαιναν στο no. 1 γιατί είναι ότι ήταν οι OASIS στο ξεκίνημά τους σε σχέση με τους Beatles, ένα γκρουπ που παίζει άψογα αυτό που έχει σκοπό να παίξει (να αντιγράψει δηλαδή). Τρίτον, εδώ μέσα υπάρχουν τραγουδάρες όπου ο front man ξερνάει τα σωθικά του, punk κομμάτια με κορυφώσεις, θυμό, μηδενισμό, μελωδία (αυτό που το πας, κομμάτια με συναίσθημα σαν το Away δεν βγαίνουν τόσο συχνά) και fun.
Δε ξέρω τι θα ακολουθήσει του cliché, ούτε αν τα παιδιά έχουν υπόψη τους ποιον αντιγράφουν και τι μανίκι τραβούσε εκείνος για να γράψει τις κομματάρες του. Ξέρω μόνο ότι έχουμε πήξει στις κάθε είδους ποπ εναλλακτικές μαλακίες σε βαθμό που να μη βρίσκεις πια punk rock μπάντες να ταυτιστείς μαζί τους ψυχή τε και σώματι. Α, είναι και συγχωριανοί....Monovine λοιπόν!
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO.16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO.17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO.18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO.19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON – FUTRUE
Εδώ παρακολουθείτε τι ψηφίζεται από τους έλληνες bloggers στη φετινή blogovision.
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
NO. 13 TUNE YARDS - WHO KILL
NO. 13 TUNE YARDS – WHO KILL
Για αυτό το δίσκο έγραψα και στο παρελθόν. Δες εδώ
Από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Με την ακρόαση των πρώτων δύο κομματιών εκνευρίζεσαι σε βαθμό όχι να θες να κλείσεις τον ήχο αλλά να θέλεις να πας να τους βρεις και να τους χέσεις. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες στιγμές του δίσκου. Και αυτός ο δίσκος είναι 13ος καλύτερος της χρονιάς τότε…
Ίσως του φέρομαι πολύ επιεικώς αλλά τα Gangsta, Doorstep, Powa και Wolly Wolly Song παναείναι κομματάρες για να είναι έξω από τη 13άδα το Who Kill. Μόνο αυτό δηλαδή, θα μου πείτε; Όχι μόνο, βάλτε και το ότι οι Tune Yards μέσα στη θορυβώδη μεγαλομανία τους προσφέρουν έναν μοναδικά αναγνωρίσιμο ήχο που πότε πάει προς το αλλοπρόσαλλο (όπως στο Gangsta, ένα κομμάτι που θα ζήλευαν όχι οι Vampire Weekend αλλά ο Frank Zappa) και άλλοτε προς μια λευκή funk soul, ίσα ίσα πειραγμένη που να μην έχει καμία σχέση με ότι έχεις ακούσει από αυτό το είδος παλιότερα (Doorstep, Powa). Τέλος υπάρχει και το φολκ πρόσωπο της κυρίας Merrill Garbus που είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους Tune Yards. Στο Wolly Wolly Song παραδίδει μια παγωμένη folk κομματάρα που θα ζήλευε και η Beth Gibson.
Το Who Kill από κει και πέρα είναι βερμπαλιστικό, πολυεπίπεδο, κουραστικό και ίσως ανούσιο. Σίγουρα άνισο στο σύνολό του αλλά με πρωτότυπες ιδέες που του χαρίζουν αυτή τη θέση.
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE
Για αυτό το δίσκο έγραψα και στο παρελθόν. Δες εδώ
Από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Με την ακρόαση των πρώτων δύο κομματιών εκνευρίζεσαι σε βαθμό όχι να θες να κλείσεις τον ήχο αλλά να θέλεις να πας να τους βρεις και να τους χέσεις. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες στιγμές του δίσκου. Και αυτός ο δίσκος είναι 13ος καλύτερος της χρονιάς τότε…
Ίσως του φέρομαι πολύ επιεικώς αλλά τα Gangsta, Doorstep, Powa και Wolly Wolly Song παναείναι κομματάρες για να είναι έξω από τη 13άδα το Who Kill. Μόνο αυτό δηλαδή, θα μου πείτε; Όχι μόνο, βάλτε και το ότι οι Tune Yards μέσα στη θορυβώδη μεγαλομανία τους προσφέρουν έναν μοναδικά αναγνωρίσιμο ήχο που πότε πάει προς το αλλοπρόσαλλο (όπως στο Gangsta, ένα κομμάτι που θα ζήλευαν όχι οι Vampire Weekend αλλά ο Frank Zappa) και άλλοτε προς μια λευκή funk soul, ίσα ίσα πειραγμένη που να μην έχει καμία σχέση με ότι έχεις ακούσει από αυτό το είδος παλιότερα (Doorstep, Powa). Τέλος υπάρχει και το φολκ πρόσωπο της κυρίας Merrill Garbus που είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους Tune Yards. Στο Wolly Wolly Song παραδίδει μια παγωμένη folk κομματάρα που θα ζήλευε και η Beth Gibson.
Το Who Kill από κει και πέρα είναι βερμπαλιστικό, πολυεπίπεδο, κουραστικό και ίσως ανούσιο. Σίγουρα άνισο στο σύνολό του αλλά με πρωτότυπες ιδέες που του χαρίζουν αυτή τη θέση.
ΝΟ. 14 TPOBPAH – BELONG
NO. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES – BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES – LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS – SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
NO. 14 THE PAINS OF BEING PURE AT HEART - BELONG
NO. 14 THE PAINS OF BEING PURE AT HEART – BELONG
Ένας φίλος με σύστησε σε αυτό το δίσκο λέγοντάς μου νωρίς νωρίς μέσα στη χρονιά (έτσι κι αλλιώς τότε κυκλοφόρησαν οι καλύτεροι δίσκοι φέτος) ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Να πω την αλήθεια ο προηγούμενος δίσκος των TPOBΡAH δε μου άρεσε τόσο. Τον είχα βρει βαρετό και αρκετά ρετρό. Διάβασα όμως ότι ο Moulder και Flood (μα του έχετε δει ποτέ αυτούς, εγώ ποτέ, αλλά έχουν κάνει παραγωγή σε μερικούς από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών) έβαλαν περισσότερες κιθάρες και μπότες στον ήχο τους. Έκανα λοιπόν τον κόπο να τους ακούσω και δεν έχασα.
Πράγματι το ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι σε πηγαίνει κατευθείαν στα 1993 και στο 5ο τραγούδι του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών, παραγωγής Butch Vig βέβαια εκείνος. Καλό ξεκίνημα λοιπόν και η συνέχεια είναι εξίσου καταιγιστική με noise pop διαμαντάκια που σου γλυκαίνουν την ψυχή. Οι αναφορές πάμπολλες, από Filed Mice οι πιο εμφανείς (και πάλι) στο Anne with E, μέχρι Cure, στο My Terrible Friend.
To Belong δεν είναι η δισκάρα που θα χάσεις τα λόγια σου και προς το τέλος το βαριέσαι ειδικά αν δεν είσαι φαν του ήχου και της μπάντας. Ωστόσο, είναι δίσκος αναφοράς για την indie pop και για εκείνους που θέλουν παντοτινά να παραμείνουν έφηβοι και αθώοι. Αν και με λίγη παραπάνω βρωμιά αυτή τη φορά…
NO. 15 RADIOHEAD - KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES - BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORANCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS:
Ένας φίλος με σύστησε σε αυτό το δίσκο λέγοντάς μου νωρίς νωρίς μέσα στη χρονιά (έτσι κι αλλιώς τότε κυκλοφόρησαν οι καλύτεροι δίσκοι φέτος) ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Να πω την αλήθεια ο προηγούμενος δίσκος των TPOBΡAH δε μου άρεσε τόσο. Τον είχα βρει βαρετό και αρκετά ρετρό. Διάβασα όμως ότι ο Moulder και Flood (μα του έχετε δει ποτέ αυτούς, εγώ ποτέ, αλλά έχουν κάνει παραγωγή σε μερικούς από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών) έβαλαν περισσότερες κιθάρες και μπότες στον ήχο τους. Έκανα λοιπόν τον κόπο να τους ακούσω και δεν έχασα.
Πράγματι το ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι σε πηγαίνει κατευθείαν στα 1993 και στο 5ο τραγούδι του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών, παραγωγής Butch Vig βέβαια εκείνος. Καλό ξεκίνημα λοιπόν και η συνέχεια είναι εξίσου καταιγιστική με noise pop διαμαντάκια που σου γλυκαίνουν την ψυχή. Οι αναφορές πάμπολλες, από Filed Mice οι πιο εμφανείς (και πάλι) στο Anne with E, μέχρι Cure, στο My Terrible Friend.
To Belong δεν είναι η δισκάρα που θα χάσεις τα λόγια σου και προς το τέλος το βαριέσαι ειδικά αν δεν είσαι φαν του ήχου και της μπάντας. Ωστόσο, είναι δίσκος αναφοράς για την indie pop και για εκείνους που θέλουν παντοτινά να παραμείνουν έφηβοι και αθώοι. Αν και με λίγη παραπάνω βρωμιά αυτή τη φορά…
NO. 15 RADIOHEAD - KING OF LIMBS
NO. 16 THE ZOMBIES - BREATHE OUT BREATHE IN
NO. 17 FLORANCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS:
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011
NO. 15 RADIOHEAD - KING OF LIMBS
No. 15 RADIOHEAD – KING OF LIMBS
Το King of Limbs μέχρι τη μέση είναι από αδιάφορο μέχρι εκνευριστικό. Από το πέμπτο τραγούδι όμως μέχρι το τελευταίο, το όγδοο, ανεβαίνει τα σκαλιά της ποιότητας με τεράστιες δρασκελιές. Το Lotus Flower σε βάζει στο ρυθμό με τη φωνή του York να σου κρατάει την καλύτερη παρέα. Έπειτα τα Codex και Give up the Ghost είναι η καλύτερη παρέα τόσο για τα μοναχικά σου βράδια όσο και για να τα μοιραστείς με το ταίρι σου. Μιλάμε για ευαισθησία και μελωδία που δεν έχεις ακούσει πολύ φέτος. Και η φωνή του York σε πείθει, ανεπιτήδευτη και ήρεμη όπως ακούγεται έπειτα από τους νευρώδεις σπασμούς του In Rainbows (αν και από τότε είχε δείξει σπουδαία δείγματα της ακουστικής, folky, σχεδόν bluesy με την έννοια της εκφραστικής αφαιρετικότητας, διάθεσης που τον διακατέχει τελευταία).
Το King of Limbs τέλος κατέχει αυτή τη θέση στη λίστα μου επειδή τελειώνει με το καλύτερο ίσως κομμάτι της χρονιάς. Στο Separator σμίγουν το ηλεκτρονικό με το συναισθηματικό πρόσωπο του συγκροτήματος, ξεκινώντας με ηπιότητα αλλά οδηγώντας σε μια απολαυστική κλιμάκωση, όπου και πάλι ο Τhom δείχνει την συναισθηματική ωριμότητα που έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια και τον καθιστά μέγιστο τραγουδοποιό της γενιάς μας.
NO 16 THE ZOMBIES - BREATHE IN BREATHE OUT
NO 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO 20 LEON - FUTRUE
Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Το King of Limbs μέχρι τη μέση είναι από αδιάφορο μέχρι εκνευριστικό. Από το πέμπτο τραγούδι όμως μέχρι το τελευταίο, το όγδοο, ανεβαίνει τα σκαλιά της ποιότητας με τεράστιες δρασκελιές. Το Lotus Flower σε βάζει στο ρυθμό με τη φωνή του York να σου κρατάει την καλύτερη παρέα. Έπειτα τα Codex και Give up the Ghost είναι η καλύτερη παρέα τόσο για τα μοναχικά σου βράδια όσο και για να τα μοιραστείς με το ταίρι σου. Μιλάμε για ευαισθησία και μελωδία που δεν έχεις ακούσει πολύ φέτος. Και η φωνή του York σε πείθει, ανεπιτήδευτη και ήρεμη όπως ακούγεται έπειτα από τους νευρώδεις σπασμούς του In Rainbows (αν και από τότε είχε δείξει σπουδαία δείγματα της ακουστικής, folky, σχεδόν bluesy με την έννοια της εκφραστικής αφαιρετικότητας, διάθεσης που τον διακατέχει τελευταία).
Το King of Limbs τέλος κατέχει αυτή τη θέση στη λίστα μου επειδή τελειώνει με το καλύτερο ίσως κομμάτι της χρονιάς. Στο Separator σμίγουν το ηλεκτρονικό με το συναισθηματικό πρόσωπο του συγκροτήματος, ξεκινώντας με ηπιότητα αλλά οδηγώντας σε μια απολαυστική κλιμάκωση, όπου και πάλι ο Τhom δείχνει την συναισθηματική ωριμότητα που έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια και τον καθιστά μέγιστο τραγουδοποιό της γενιάς μας.
NO 16 THE ZOMBIES - BREATHE IN BREATHE OUT
NO 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO 18 SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO 20 LEON - FUTRUE
Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
NO. 16: THE ZOMBIES - BREATHE IN BREATHE OUT
Νο. 16 THE ZOMBIES – BREATHE IN, BREATHE OUT
Oι Zombies, ναι αυτοί από τα 60s, πριν ακόμα και από την εμφάνιση των Beatles. Στον 6ο μόλις δίσκο στην πενηντάχρονη καριέρα τους. Και να πεις ότι είμαι κανένας τρελός οπαδός, μπα, όχι, δεν έχω κλείσει τα 60 ακόμα. Ίσα που κατείχα μια μετριότατη, όπως αποδείχτηκε, συλλογή και αυτή λόγω χαμηλής τιμής και του Time of the Season, του σπουδαιότερου τραγουδιού του καλοκαιριού της αγάπης (ήταν ή μόνο στη φαντασία μου συνέβαινε αυτό άραγε;) Ούτε το Odessey and Oracles δεν είχα ακούσει πέρα από το προαναφερθέν τραγούδι.
Ε, και πάω στο live τους την Άνοιξη που μας πέρασε και συγκινήθηκα ρε παιδί μου με την παρουσία τους. Μέσο όρο ηλικίας της μπάντας γύρω στα 67 με μέσο όρο ηλικίας του κοινού γύρω στα 40. Και στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα έπεσε από τους νεαρότερους, οι οποίοι αναγνώρισαν την αξία του ρητού «ο παλιός είναι αλλιώς» στο πρόσωπο των Zombies.
Μόνο αυτό; Όχι βέβαια και όχι πρωτίστως. Καταρχάς, άκουσα τα τραγούδια του Odessey και τα αγάπησα. Κατά δεύτερον, θαύμασα τη φωνή του Colin Blunstone που διατηρείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Φωνή με βάθος, η φωνή της ποπ, εδώ δε μιλάμε για απομιμήσεις. Θαύμασα επίσης την ενεργητικότητα του Rod Argent με το χαρακτηριστικότατο ήχο στα κίμπορντς. Έπειτα ήταν η φοβερή διασκευή στο Hold your Head Up του Rod Argent που μας άφησε μαλάκες να ξαναζούμε το cosmic rock ταξίδι του ‘71 μαζί με τα γερόντια. Και τέλος ήταν οι μελωδίες του BREATHE IN, BREATHE OUT που ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. Γαλήνιες, νοσταλγικές, αγαπησιάρικες, ζόρικες κατά στιγμές, μαγικές και αρκούντως bluesy. Εδώ θα ακούσεις περισσότερο αξιόλογες προσεγγίσεις στο AOR των 70s παρά ψυχεδελοπόπ ύμνους. Ναι, τίποτα μοντέρνο και καινούριο αλλά αυτό που ακριβώς ζητούσα και εγώ τότε που τους συνάντησα. Α, και ακούγεται ολόκληρο, ειδικά τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, είναι η καλύτερη υπόκρουση στο φωταγωγημένο στολισμένο σαλόνι σας. Eδώ η πιο blues στιγμή του δίσκου. Γεμάτη συναίσθημα και ειλικρίνεια.
No. 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE
Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Oι Zombies, ναι αυτοί από τα 60s, πριν ακόμα και από την εμφάνιση των Beatles. Στον 6ο μόλις δίσκο στην πενηντάχρονη καριέρα τους. Και να πεις ότι είμαι κανένας τρελός οπαδός, μπα, όχι, δεν έχω κλείσει τα 60 ακόμα. Ίσα που κατείχα μια μετριότατη, όπως αποδείχτηκε, συλλογή και αυτή λόγω χαμηλής τιμής και του Time of the Season, του σπουδαιότερου τραγουδιού του καλοκαιριού της αγάπης (ήταν ή μόνο στη φαντασία μου συνέβαινε αυτό άραγε;) Ούτε το Odessey and Oracles δεν είχα ακούσει πέρα από το προαναφερθέν τραγούδι.
Ε, και πάω στο live τους την Άνοιξη που μας πέρασε και συγκινήθηκα ρε παιδί μου με την παρουσία τους. Μέσο όρο ηλικίας της μπάντας γύρω στα 67 με μέσο όρο ηλικίας του κοινού γύρω στα 40. Και στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα έπεσε από τους νεαρότερους, οι οποίοι αναγνώρισαν την αξία του ρητού «ο παλιός είναι αλλιώς» στο πρόσωπο των Zombies.
Μόνο αυτό; Όχι βέβαια και όχι πρωτίστως. Καταρχάς, άκουσα τα τραγούδια του Odessey και τα αγάπησα. Κατά δεύτερον, θαύμασα τη φωνή του Colin Blunstone που διατηρείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Φωνή με βάθος, η φωνή της ποπ, εδώ δε μιλάμε για απομιμήσεις. Θαύμασα επίσης την ενεργητικότητα του Rod Argent με το χαρακτηριστικότατο ήχο στα κίμπορντς. Έπειτα ήταν η φοβερή διασκευή στο Hold your Head Up του Rod Argent που μας άφησε μαλάκες να ξαναζούμε το cosmic rock ταξίδι του ‘71 μαζί με τα γερόντια. Και τέλος ήταν οι μελωδίες του BREATHE IN, BREATHE OUT που ακούσαμε για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ. Γαλήνιες, νοσταλγικές, αγαπησιάρικες, ζόρικες κατά στιγμές, μαγικές και αρκούντως bluesy. Εδώ θα ακούσεις περισσότερο αξιόλογες προσεγγίσεις στο AOR των 70s παρά ψυχεδελοπόπ ύμνους. Ναι, τίποτα μοντέρνο και καινούριο αλλά αυτό που ακριβώς ζητούσα και εγώ τότε που τους συνάντησα. Α, και ακούγεται ολόκληρο, ειδικά τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, είναι η καλύτερη υπόκρουση στο φωταγωγημένο στολισμένο σαλόνι σας. Eδώ η πιο blues στιγμή του δίσκου. Γεμάτη συναίσθημα και ειλικρίνεια.
No. 17 FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
NO. 18 THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20 LEON - FUTRUE
Εδώ βλέπετε τι ψηφίζεται στη blogovision από τους 151 έλληνες bloggers που συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011
Νο. 17: FLORENCE AND THE MACHINE - CEREMONIALS
No. 17 FLORENCE AND THE MACHINE – CEREMONIALS
Καλημέρα τέλεια μέρα! Ωψ, να εξηγηθώ. Η Florence με εκνευρίζει. Η φωνή της. Είναι τόσο φωνακλού και μελοδραματική που περίμενα ότι θα έβαζε λίγο νερό στο κρασί της για να ακουστούν τα ωραία της μαζικά κουλτουροποπ anthems. Μα αυτή το σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το πράγμα. Έ, τότε τι δουλειά έχει μέσα σε αυτή τη λίστα;
Έλα μου ντε, αυτό αναρωτιόμουν και εγώ, μπορεί σε λίγο καιρό να έχει φτάσει και στην κορυφή γαμώτο μου γιατί αυτός ο δίσκος έχει κομματάρες με ρεφραίν που σου κολλάνε στο στόμα και τα τραγουδάς στο δρόμο όταν περπατάς και πετάς, όταν οδηγείς, όταν τα ακούς δυνατά. Ένας δίσκος που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση και ταυτόχρονα να σε ρίξει στον καιάδα των συναισθημάτων αν τον πάρεις κάπως σοβαρά. Εγώ δεν το παίρνω στα σοβαρά πολύ. Άλλωστε εδώ έχουμε μια ιδανική μίξη της Kate Bush με τη Rihanna και ακούγεται μοναδικό και αστείο συνάμα. Είναι μέχρι να μου πει το πανκ ροκ φιλαράκι μου, « μα τι αηδίες είναι αυτές που ακούς..».
NO. 18: SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20: LEON - FUTRUE
Καλημέρα τέλεια μέρα! Ωψ, να εξηγηθώ. Η Florence με εκνευρίζει. Η φωνή της. Είναι τόσο φωνακλού και μελοδραματική που περίμενα ότι θα έβαζε λίγο νερό στο κρασί της για να ακουστούν τα ωραία της μαζικά κουλτουροποπ anthems. Μα αυτή το σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το πράγμα. Έ, τότε τι δουλειά έχει μέσα σε αυτή τη λίστα;
Έλα μου ντε, αυτό αναρωτιόμουν και εγώ, μπορεί σε λίγο καιρό να έχει φτάσει και στην κορυφή γαμώτο μου γιατί αυτός ο δίσκος έχει κομματάρες με ρεφραίν που σου κολλάνε στο στόμα και τα τραγουδάς στο δρόμο όταν περπατάς και πετάς, όταν οδηγείς, όταν τα ακούς δυνατά. Ένας δίσκος που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση και ταυτόχρονα να σε ρίξει στον καιάδα των συναισθημάτων αν τον πάρεις κάπως σοβαρά. Εγώ δεν το παίρνω στα σοβαρά πολύ. Άλλωστε εδώ έχουμε μια ιδανική μίξη της Kate Bush με τη Rihanna και ακούγεται μοναδικό και αστείο συνάμα. Είναι μέχρι να μου πει το πανκ ροκ φιλαράκι μου, « μα τι αηδίες είναι αυτές που ακούς..».
NO. 18: SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
NO. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
NO. 20: LEON - FUTRUE
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011
No. 18 - THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
No. 18 THE SCREAMING TREES - LAST WORDS: THE FINAL RECORDINGS
Αν είχε γραφτεί σήμερα και ήταν μέσα στην επικαιρότητα θα έμπαινε στην πεντάδα. Εδώ δε θα ακούσεις τις μεγάλες τραγουδάρες που έγραψαν στο παρελθόν αλλά ένα σύνολο απολαυστικών, ανεπιτήδευτων και αφοπλιστικών κομματιών από μια από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες των τελευταίων 3 δεκαετιών. Ακούγεται ολόκληρο, είναι νοσταλγικό αλλά και σημερινό με την έννοια ότι το έχεις ανάγκη μιας και διψάς τόσα χρόνια για αυτόν τον παρηκμασμένο τώρα πια εμπορικά ήχο. Ίσως πάλι να μην ασχοληθούμε πολύ στο μέλλον μιας και έχουμε τέτοιο παρελθόντα πλούτο. Για αυτές τις μέρες πάντως είναι ότι πρέπει. Και πολύ μακριά από οτιδήποτε προσπαθούν να βγάλουν οι μαζικές ροκ μπάντες του σήμερα (ευτυχώς που αυτοί δεν έγιναν ποτέ μια από αυτές).
No. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
No. 20: LEON - FUTRUE
Αν είχε γραφτεί σήμερα και ήταν μέσα στην επικαιρότητα θα έμπαινε στην πεντάδα. Εδώ δε θα ακούσεις τις μεγάλες τραγουδάρες που έγραψαν στο παρελθόν αλλά ένα σύνολο απολαυστικών, ανεπιτήδευτων και αφοπλιστικών κομματιών από μια από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες των τελευταίων 3 δεκαετιών. Ακούγεται ολόκληρο, είναι νοσταλγικό αλλά και σημερινό με την έννοια ότι το έχεις ανάγκη μιας και διψάς τόσα χρόνια για αυτόν τον παρηκμασμένο τώρα πια εμπορικά ήχο. Ίσως πάλι να μην ασχοληθούμε πολύ στο μέλλον μιας και έχουμε τέτοιο παρελθόντα πλούτο. Για αυτές τις μέρες πάντως είναι ότι πρέπει. Και πολύ μακριά από οτιδήποτε προσπαθούν να βγάλουν οι μαζικές ροκ μπάντες του σήμερα (ευτυχώς που αυτοί δεν έγιναν ποτέ μια από αυτές).
No. 19: ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
No. 20: LEON - FUTRUE
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011
No. 19 ARCTIC MONKEYS - SUCK IT AND SEE
No. 19 Arctic Monkeys - Suck it and See
Αυτός εδώ ο δίσκος δε θα έμπεινε στην εικοσάδα αν δεν έκανε το φοβερό χατ τρικ των Don't sit down..., Brick by Brick και Reckless Serenade, που και τα τρία είναι μέσα στα 50 καλύτερα τραγούδια της χρονιάς για μένα. Από κει και πέρα, ο τέταρτος δίσκος των monkeys είναι λίγο monkey...Χλιαρή βρετανοπόπ αλά Morrissey στις άνυδρες στιγμές του. Έχει κάπου κάπου τις ανατάσεις του, όπως στο εναρκτήριο She's Thunderstorms, όπου ο Turner εκεί, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο στέκει εκφραστικότατος. Απλά οι συνθέσεις είναι μέτριες. Παρόλα αυτά όμως λίγα γκρουπ παίζουν δυνατό μαζικό ροκ με τον αφοπλιστικό τρόπο αυτών των τεσσάρων παιδιών...Γι΄άυτόΝο 19.
Χτες No. 20 LEON - FUTRUE (που για την ημερομηνία κυκλοφορίας του το καλύτερο που βρήκα είναι ένα κείμενο στο mixgrill που την αναφέρει στις 6 Δεκεμβρίου 2010. Αν έχει κανείς διαφορετική πληροφόρηση ας κάνει τον κόπο να με ενημερώσει.)
Αυτός εδώ ο δίσκος δε θα έμπεινε στην εικοσάδα αν δεν έκανε το φοβερό χατ τρικ των Don't sit down..., Brick by Brick και Reckless Serenade, που και τα τρία είναι μέσα στα 50 καλύτερα τραγούδια της χρονιάς για μένα. Από κει και πέρα, ο τέταρτος δίσκος των monkeys είναι λίγο monkey...Χλιαρή βρετανοπόπ αλά Morrissey στις άνυδρες στιγμές του. Έχει κάπου κάπου τις ανατάσεις του, όπως στο εναρκτήριο She's Thunderstorms, όπου ο Turner εκεί, όπως και στον υπόλοιπο δίσκο στέκει εκφραστικότατος. Απλά οι συνθέσεις είναι μέτριες. Παρόλα αυτά όμως λίγα γκρουπ παίζουν δυνατό μαζικό ροκ με τον αφοπλιστικό τρόπο αυτών των τεσσάρων παιδιών...Γι΄άυτόΝο 19.
Χτες No. 20 LEON - FUTRUE (που για την ημερομηνία κυκλοφορίας του το καλύτερο που βρήκα είναι ένα κείμενο στο mixgrill που την αναφέρει στις 6 Δεκεμβρίου 2010. Αν έχει κανείς διαφορετική πληροφόρηση ας κάνει τον κόπο να με ενημερώσει.)
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011
No. 20 LEON - FUTRUE
Νο. 20 LEON - FUTRUE
Κάπου συμπορευόμαστε με τον Leon, ψυχικά μιλάω. Α, και μελωδικά εννοείται. Τέτοια τόλμη πολύ τη θαυμάζω. Από το αισιόδοξο ξεκίνημα του Awake, αυτός και η μπάντα του μας ξυπνάει σε folk indie μονοπάτια που πότε πατούν σε στέρεες και μαζικές βάσεις (πολύ μου άρεσε η εμφάνισή τους στο Λαζόπουλο) και άλλοτε απογειώνονται σε ακουστικές και ψυχεδελικές κορδέλες. Ο ύμνος του Children of Tomorrow, οι Dexy's Midnight Runners στο Real Elevator, οι Beirut και οι Arcade Fire να περιδιαβαίνουν με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια σε όλο το δίσκο και το άγγιγμα του Billy Corgan από δω και από κει. Ακόμα και το Λοϊζο ακούω στο Someday, Somewhere, Maybe Someday στον τόνο της φωνής του Leon και μου αρέσει που αν και όχι διακριτή υπάρχει η έντεχνη ελληνικότητα στην εκφραστικότητα του Leon και το παίξιμο της μπάντας.
Δεν υπάρχουν fillers σε αυτό το δίσκο, πιο αδύναμα τραγούδια σε σχέση με κάποια άλλα ίσως. Σε όλα όμως διακρίνεις μια φόρμα, ένα σκοπό, κάτι που θέλει να πει ο ποιητής. Και νομίζω ότι έχει να μας πει ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Α, μεθαύριο Σάββατο θα είναι και στα μέρη μας, στο ευοί ευάν στο Ρίο.
Κάπου συμπορευόμαστε με τον Leon, ψυχικά μιλάω. Α, και μελωδικά εννοείται. Τέτοια τόλμη πολύ τη θαυμάζω. Από το αισιόδοξο ξεκίνημα του Awake, αυτός και η μπάντα του μας ξυπνάει σε folk indie μονοπάτια που πότε πατούν σε στέρεες και μαζικές βάσεις (πολύ μου άρεσε η εμφάνισή τους στο Λαζόπουλο) και άλλοτε απογειώνονται σε ακουστικές και ψυχεδελικές κορδέλες. Ο ύμνος του Children of Tomorrow, οι Dexy's Midnight Runners στο Real Elevator, οι Beirut και οι Arcade Fire να περιδιαβαίνουν με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια σε όλο το δίσκο και το άγγιγμα του Billy Corgan από δω και από κει. Ακόμα και το Λοϊζο ακούω στο Someday, Somewhere, Maybe Someday στον τόνο της φωνής του Leon και μου αρέσει που αν και όχι διακριτή υπάρχει η έντεχνη ελληνικότητα στην εκφραστικότητα του Leon και το παίξιμο της μπάντας.
Δεν υπάρχουν fillers σε αυτό το δίσκο, πιο αδύναμα τραγούδια σε σχέση με κάποια άλλα ίσως. Σε όλα όμως διακρίνεις μια φόρμα, ένα σκοπό, κάτι που θέλει να πει ο ποιητής. Και νομίζω ότι έχει να μας πει ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Α, μεθαύριο Σάββατο θα είναι και στα μέρη μας, στο ευοί ευάν στο Ρίο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)