Μην ψάχνετε στις λίστες των μουσικών media να δείτε αν ο Matt Berry είναι μέσα με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δε θα τον βρείτε σχεδόν σε καμία. Εγώ έτυχε να τον συναντήσω σε playlist διαδικτυακού φίλου με τραγούδια της χρονιάς και αποφάσισα να μπω πιο «μέσα» στον δίσκο που έβγαλε φέτος. Είναι από εκείνες τις φορές, που δεν είναι ολότελα σπάνιες (ευτυχώς συμβαίνουν 2-3 φορές κάθε χρόνο), που αποζημιώνεσαι ανακαλύπτοντας κρυφά διαμάντια. Διαμάντια του wall of sound που δε φτιάχνονται σε μεγάλα στούντιο με τη συνοδεία φιλαρμονικών και σπουδαίων guests αλλά σε οικιακά στούντιο από μοναχικούς τροβαδούρους που έκαναν αιματηρή οικονομία για να τα χτίσουν.
Δεν ξέρω αν όντως ισχύουν τα παραπάνω μιας και δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα για τον Matt Berry. Αρκεί η ικετευτική διφωνία του στο Life Unknown, όπου νωχελικά και με παράπονο αναφωνεί «World Let me sleep, leave my head alone, just give me peace, let me live my life unknown” για να πιάσεις το μήνυμα βοήθειας και ανάγκης επικοινωνίας που σου στέλνει. Αν και οι στίχοι και ο υπόκωφος τρόπος που εκφέρει τις λέξεις ο μουσικός, δίνουν σαφή lo-fi προσανατολισμό, είναι η πλούσια μουσική που κερδίζει τις περισσότερες εντυπώσεις στο The Blue Elephant. Η επιστράτευση πνευστών, κάθε είδους πλήκτρων και ρυθμικών κιθάρων παραπέμπουν σε μια ανάλαφρη (όχι όμως και ελαφριά) ψυχεδελική ποπ που ξεκινά από το Pet Sounds, επισκέπτεται το prog χωρίς να γίνεται progressive (Summer Sun που είναι και το πρώτο σιγκλάκι του δίσκου και ένα πραγματικό διαμάντι της ψυχεδελικής ποπ), ενίοτε αποκτά γοητευτικές jazz αποχρώσεις (Story told) και άλλοτε γκλαμίζει διονυσιακά (δε γίνεται να μη σου θυμίσει κάτι πολύ οικείο το Blues Inside Me).
Υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα πράγματα να ακούσεις μέσα στο The Blue Elephant. Από τη μία, τo πνεύμα του Syd Barett να κατατρέχει όλη την τραγουδιστική και ενορχηστρωτική προσέγγιση και από την άλλη μια σύγχρονη αλά Danger Mouse φροντίδα στο κομμάτι της παραγωγής (το drumming δίνει και παίρνει στο ομώνυμο του τίτλου τραγούδι), δεν μπορεί παρά να γοητεύει τον ακροατή με τις αντιθέσεις που δημιουργεί.
Δεκαπέντε μέρη αποτελούν το The Blue Elephant και κανένα δε περισσεύει, ακόμα και κάποια σύντομα οργανικά περάσματα μεταξύ μερικών κομματιών. Ο δίσκος ακούγεται νεράκι και ευχάριστα ειδικά για τους λάτρεις της ψυχεδελικής ποπ. Μελωδία και ρυθμός, δεμένα με ευστοχία και μεράκι .
Υ.Γ. Και που λέτε ψάχνω το Bio του Matt Berry στη Wikipedia και βγάζει ένα κατεβατό με συμμετοχές σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βραβεύσεις και υποψηφιότητες καθώς και εννέα συνολικά δισκογραφικές δουλειές που κατά καιρούς φιγουράρουν στα βρετανικά charts. Ο loner στις προσδοκίες μου Berry είναι στην πραγματικότητα ένας υπερδραστήριος κωμικός και μουσικός!
Δημοσιεύτηκε στο www.presspop.gr
