Πήγες για να δεις την καινούρια μπάντα του Alex K., να δεις αν θα ανέβουν και
οι εφτά στην σκηνή, αν θα δώσουν τις ψυχές τους, αν θα ερωτευθούν μεταξύ τους
με διαμεσολαβητές τους ήχους των οργάνων τους, αν θα παίξουν ωραία τα κομμάτια
του ντεμπούτου τους. Ψέματα, πήγες γιατί ξέχασες και ήθελες να θυμηθείς πως
είναι να ιδρώνεις από το κούνημα σε μία συναυλία, πως ακούγεται και παίζεται το
rock 'n roll, και αν μπορείς ακόμα να
κοιτάξεις στα μάτια εκείνους τους ανθρώπους
που πηγαίνουν σε μια τέτοια συναυλία. Μα κυρίως πήγες γιατί έδινες το
κρισιμότερο τεστ με τον μεγαλωμένο εαυτό σου. Αν καθίσεις ακίνητος και
ασυγκίνητος κόβεσαι. Αν κουνηθείς, ιδρώσεις, κλείσεις τα μάτια, σπρώξεις,
σιγοτραγουδήσεις ή ουρλιάξεις με τα χέρια ψηλά, τότε ναι, έχεις περάσει το
τεστ.
Διότι οι Thee Holy Strangers είναι τίμιοι ιεραπόστολοι του rock 'n roll και μπροστά τους θα κριθείς για την
πίστη σου σε αυτό. Διότι φυσικά και οι κιθάρες λυσσάξανε και οι θηλυκές φωνές
οργιάσανε στο Strange Cat Incident και δε γίνεται εσύ να έμεινες ατάραχος. Φυσικά και το πάθος
του Alex K. για
αυτό που κάνει μια ζωή ξετυλίχτηκε για άλλη μια φορά αλλά εσύ ήσουν αρκετά
ειλικρινής με τον εαυτό σου, τίμιος και αθώος μπροστά στις πιο αγνές σου
αναμνήσεις, εκείνες που κάποτε γέμιζαν και σένα με πάθος για τη ζωή; Φυσικά και
έδωσαν τη ψυχή τους και παίξανε τα κομμάτια τους καλύτερα και από το δίσκο. Εσύ
έδωσες την ψυχή σου, γούρλωσες τα μάτια
στα αναπάντεχα σόλο του κιθαρίστα, στις ψιλές φωνές της χορωδίας, ένιωσες
αδυναμία βλέποντας τον Alex
να αφήνεται γονατιστός χωρίς την κιθάρα του στο Cortez the Killer, τραντάχτηκες σαν
ελατήριο στις εκρήξεις του B.S Blues;
Βαρύ το φορτίο της ενηλικιότητας και πολλές οι ευθύνες της
καθημερινότητας. Πιο βαρύ όμως το φορτίο της λήθης στο πέρασμα του χρόνου, της
θυσίας όλων των παλιών μικρών πραγμάτων που αγαπήθηκαν (των αυθόρμητων, των
προκλητικών, των άφοβων, ανεύθυνων, ανοικονόμητων, ανυστερόβουλων για να πούμε
λίγα) στο βωμό της ορθολογικότητας της ευμάρειας που ακόμα και την κρίση της τη
μεταφράζει σε αναγκαίο κακό που με τον καιρό θα ξεπεραστεί και πρέπει κανείς να
υπομείνει στωικά.
Ε λοιπόν όχι, δε θα υπομείνω άλλο σιωπηλά την καθησυχαστική
φωνή της λογικής αλλά θα ουρλιάξω, θα σπρώξω, θα κλοτσήσω έστω και στον αέρα.
Έτσι, για να καταφέρω μόνο να υποφέρω από αγωνία για την τύχη αυτής της μάχης.
Και να ακούω rock 'n roll για
να λυτρώνομαι κάθε φορά που αμφιβάλλω. Ε, από εκεί ξεκινά το ροκ για μένα και
καταλήγει σε ένα σωρό απολαυστικά πράγματα. Όπως το να τα ξεχνάς όλα αυτά που
ειπώθηκαν και να αφήνεις το σώμα να λικνιστεί στο ρυθμό του Desolation Revelation. Μέχρι την επόμενη
φορά...
